Daniëlle is één van de onmisbare krachten in de crew van de Grannies on Waves. Met haar creativiteit en betrokkenheid helpt ze achter de schermen aan ons oceaanavontuur. Nu staat ze zélf in het middelpunt van een bijzondere prestatie: van dinsdag 15 tot en met vrijdag 18 juli loopt Daniëlle de Nijmeegse Vierdaagse!
Ze houdt van wandelen, maar dat is niet het enige. Haar doel is om maar liefst 2.000 euro op te halen voor de Grannies en ons goede doel, de Prinses Máxima Foundation.
In haar dagboek neemt ze je mee in haar belevenissen. Over blaren en kilometers, afzien en gladiolen, de mooie en de zware momenten. Je leest het hier! Volg haar avontuur en steun haar:
Vrijdag 18 juli - Via Gladiola
De wekker gaat… en het wordt steeds een beetje zwaarder om uit bed te komen. Het lichaam is moe, pijnlijk en het opstarten kost moeite. De eerste tien kilometer van deze laatste dag voelde alsof álles protesteerde. Maar ergens rond kilometer zes gebeurde er iets moois: daar stond – zoals elke ochtend – iemand met appelflappen. De hele week hadden we het erover en vandaag dachten we: we doen het gewoon. Een appelflap als moraalbooster. En dat werkte.
De route van vandaag was zwaar. De pijntjes zaten aan hun max en het lijf gaf voortdurend signalen dat het er eigenlijk wel klaar mee was. Maar de sfeer onderweg was ongelooflijk. Om zes uur ’s ochtends al feestende supporters langs de weg, bier in de hand, muziek uit de boxen. Wandelaars die, ondanks alles, nog steeds opgewekt en blij zijn. Dat is de kracht van de Vierdaagse.
Vandaag liepen we door Cuijk en Mook, door prachtig versierde straten, met mensen in verkleedkleding, muziek op elke hoek en eindeloos veel aanmoedigingen. De warmte maakte het extra zwaar, maar niemand wilde opgeven. Onderweg hielpen we elkaar waar het kon. Militairen strompelden naar de finish, sommigen in tranen omdat het niet meer ging. En dan ineens staat er iemand naast je om je aan te moedigen, een schouderklopje te geven, een flesje water aan te reiken. Eén grote familie op weg naar één gezamenlijk doel: die finish halen.
En dan… de Via Gladiola. Wat een ervaring. Rijen dik publiek, bloemen, muziek, gejuich, emotie. Een overweldigende belevenis. We hebben het gehaald. We hebben gehuild, gelachen, geleden en genoten.
Maar boven alles: we zijn trots. Trots op ons lijf, op ons doorzettingsvermogen, op elkaar. Wat een avontuur.
Liefs,
Daniëlle
Donderdag 17 juli - De Zeven Heuvelen en een mentale strijd
Een zonovergoten dag, maar ook de dag van de befaamde Zeven Heuvelen. Helaas begonnen we niet met z’n drieën vandaag. Door een vervelende knieblessure moest Alex besluiten te stoppen. Een domper, maar ook een extra motivatie om door te zetten.
Volgens de één is dit een makkie, volgens de ander een pittige dag. Ik ging er dus maar zonder verwachtingen in. Wat ik wél merkte: de verzuring van de afgelopen dagen zat er goed in. Al na 10 kilometer kon ik het tempo van Alberdien niet meer bijhouden, en voelde ik dat ik mezelf aan het opblazen was.
De eerste 20 kilometer waren zwaar. Blik op oneindig, muziek in de oren, tranen over de wangen. Het enige wat telde, was: doorlopen tot de helft. Bij 21 kilometer heb ik een lange pauze genomen. Schoenen uit, sokken uit, benen omhoog en even goed eten. En dat werkte. Na die pauze voelde ik me “herboren”, met frisse moed om verder te gaan.
Daarna kwamen de Zeven Heuvelen – en wat een sfeer daar! Overal mensen langs de kant, zoveel steun en aanmoediging. Bij 30 kilometer nog een korte plaspauze en toen op naar de finish.
De laatste drie kilometer gingen voetje voor voetje. Zoveel mensen, zulke drukte, overal muziek op standje volgas. Je moest erbij zijn om het echt te voelen: kippenvelmoment na kippenvelmoment.
En toen: de finish. Huilend van blijdschap. Ik heb het gewoon gehaald. Blaren behandelen, vroeg naar bed, en dan… nog één dag. Op karakter. En hopelijk ook een beetje op adrenaline.
Liefs,
Daniëlle
Woensdag 16 juli - Roze Woensdag in de regen
Vandaag was het Roze Woensdag. Traditiegetrouw een feestelijke maar pittige dag en dit jaar werd die reputatie meer dan waargemaakt. Het is sowieso een dag waarop er veel uitvallers zijn, maar vandaag was het extra zwaar.
We begonnen rond 6.00 uur, meteen in de stromende regen. Poncho’s aan en gaan met die banaan. De eerste 10 kilometer hebben we onafgebroken in de regen gelopen. Natte sokken en kletsnatte schoenen vanaf het begin: niet echt ideaal als je nog 30 kilometer voor de boeg hebt.
Bij 15 kilometer hebben we gelukkig even droge sokken kunnen wisselen en een korte stop gemaakt bij de medische post voor een wandelgenootje. Maar echt opknappen deed het weer niet.
Bij kilometer 23 kwam er nog een extra lading water uit de lucht vallen, dit keer met hoosbuien, wind en zelfs onweer. Binnen twee minuten waren we doorweekt tot op het bot. Het tempo zakte flink, mede door de smalle straatjes die veranderden in een soort wandelende file. Slenteren in natte schoenen… het was echt aanpoten vandaag.
Bij 30 kilometer weer een stop: droge sokken (voor zover dat nog zin had), een moment om bij te komen en weer even adem te halen. Ondanks alles hebben we doorgezet. En het is gelukt: we zijn met z’n drieën over de finish gekomen!
Blaren laten behandelen, nieuwe tape om de enkels en nu snel naar bed. Morgen weer fris en fruitig aan de start – dat is het plan tenminste.
Liefs,
Daniëlle
Dinsdag 15 juli - D-Day - Eerste wandeldag
Vanmorgen om 05.45 uur vertrokken we vanaf het drukke Wedren-terrein, samen met duizenden medewandelaars. De sfeer was ongekend: zingende militairen gaven het startschot, vrolijke kinderen langs de kant deelden snoepjes en high fives uit, en overal klonk muziek terwijl supporters ons aanmoedigden. De eerste kilometers vlogen voorbij en voelden verrassend licht aan.
Rond 18 km kreeg ik echter een korte inzinking: mijn spieren protesteerden en mentaal zakte ik even door het ijs. Net over de helft wisselde ik schone sokken, maar achteraf bleek dat niet de beste zet. Onder mijn kleine teen voelde ik de eerste blaar al opkomen. Bij de 30 km-post hebben we daarom een langere pauze ingelast: blaar afgeplakt, wat gegeten en de beentjes omhoog. Dat deed wonderen en ik voelde me herboren toen we weer verder gingen.
Helaas hielden we de laatste tien kilometer niet droog en kwam er een fikse regenbui en ongeveer twee kilometer voor de finish knapte de blaar onder mijn kleine teen kapot. En tóch ben ik gefinisht zonder grote problemen en ben ik trots en opgelucht: groen licht voor dag 2!
Liefs,
Daniëlle
Maandag 14 juli - Laatste voorbereidingen
Vandaag was nog een echte uitrustdag. Dennis en Jorne hebben vanmorgen gezellig mee ontbeten op de camping, daarna zijn ze weer naar huis vertrokken. Fijn dat ze er even bij waren!
Voor mij stond de dag in het teken van de laatste voorbereidingen. Eerst boodschappen gedaan voor de hele week – van gezonde snacks tot praktische proviand voor onderweg, zodat ik straks tijdens het lopen niet misgrijp. Ook langs de medische post geweest om mijn enkel te laten intapen. Toch fijn dat die ondersteuning er is, dan begin ik morgen met iets meer vertrouwen aan de eerste kilometers.
’s Middags nog een drankje gedaan in de kroeg, gewoon even genieten van de sfeer en het mensen kijken. Daarna terug naar de camping om rustig aan te doen en lekker te eten.
En nu… alles staat klaar. De tas is ingepakt, de schoenen staan te wachten. Klaar voor de start van een onvergetelijk avontuur.
Morgen gaat het beginnen!
Liefs,
Daniëlle
Zondag 13 juli - Inschrijven en opladen!
Vandaag een rustige, maar toch bijzondere dag op de Vierdaagsecamping Malden. Zoontje Jorne en mijn man Dennis zijn gezellig meegekomen en blijven een nachtje slapen, wat meteen voor extra sfeer zorgt.
Het middelpunt van de dag was inschrijven op het Wedren-terrein. Het was er al gezellig druk met wandelaars uit alle windstreken. Het weer hield zich redelijk: droog, met een mix van bewolking en zon. Tijdens het inschrijven brak de zon ineens flink door, precies toen we met duizenden tegelijk in de rij stonden. Anderhalf uur wachten in de warmte is pittig . Er vielen zelfs wandelaars flauw en moesten uit de rij om bij te komen …
Uiteindelijk, na anderhalf uur wachten: ik ben officieel aangemeld! Dat voelt dubbel en zo bijzonder nu ik me écht kan voorbereiden op de uitdaging.
Na de vlaggenparade en een welverdiend drankje zijn we teruggegaan naar de camping voor een pizza en de beentjes omhoog. Morgen kunnen we nog een dagje rust nemen voordat de Vierdaagse écht begint.
Liefs,
Daniëlle
Zaterdag 12 juli - Op naar Nijmegen!
Zaterdagochtend vroeg uit de veren , de caravan aangekoppeld, koffie mee voor onderweg en op naar Nijmegen. We wilden er op tijd zijn, want om 09.00 uur zou de Vierdaagsecamping Malden haar poorten openen.
We waren er vroeg, maar niet als eersten. Bij aankomst stond er al een flinke rij te wachten voor de ingang. Een uurtje geduld was nodig, maar dat hoorde er gewoon bij. De sfeer zat er direct goed in, met overal wandelaars die net zo gespannen als wij uitkeken naar de start van de week.
Op de Vierdaagsecamping Malden is alles perfect geregeld. Het voelt alsof je terechtkomt in een dorpje dat speciaal voor deze week uit de grond is gestampt door één grote, gastvrije familie. Overal zie je vrijwilligers die de puntjes op de i zetten en in het dorp Malden waren ze nog druk bezig met het ophangen van vlaggen en versieringen. Zo mooi om te zien hoe de hele regio meeleeft met dit evenement.
Uiteindelijk kregen we een mooi plekje toegewezen, de caravan staat, de sfeer zit erin, en de wandelschoenen staan klaar. De Vierdaagse kan beginnen!
Liefs,
Daniëlle
Zaterdag 28 juni - training met de Grannies
Een dag die ik niet snel zal vergeten. Vandaag trainden de Grannies en een aantal crew-leden met me mee. Wat voelde het goed om samen op pad te zijn. Tien kilometer wandelen met een fantastische groep vrouwen met energie en humor.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik me van tevoren een beetje zorgen maakte. Een lichte enkelblessure zat me dwars. Maar al na de eerste kilometers merkte ik: dit gaat goed. De pijn bleef uit, het vertrouwen groeide en ik kon gewoon genieten van het lopen en het kletsen onderweg.
Na afloop stond er een heerlijke verrassing op ons te wachten: een zomerse borrel en een pizzabuffet in de tuin van Grannie Ineke. Hoe gezellig wil je het hebben? Deze crew is goud waard, dat blijkt elke keer weer.
Ik ben ook ontzettend blij met de shirts die ik heb laten drukken voor de Vierdaagse – voor elke dag één, natuurlijk! Daarmee loop ik straks niet alleen in stijl, maar ook met een duidelijke boodschap: ik doe dit voor de Grannies on Waves en daarmee voor de Prinses Máxima Foundation.
Op naar de volgende stap. De Vierdaagse komt steeds dichterbij en ik heb er steeds meer zin in!
Liefs,
Daniëlle
